14 mei 2009 was het eindelijk zover wij mochten beginnen met motorrijden, lang naar uitgekeken en nu was het eindelijk zover! Een nieuwe Suzuki voor de deur dus goed komen zou het zeker! Wat begon met rondjes rijden in het vierde kwadrant ging verder met eindeloos oefenen voor het AVB. Na vaak gehoord te moeten hebben dat wij bij de 8 en de halve draai het hoofd moesten omgooien, gooide wij uiteindelijk ons hoofd om! Wat een geduld had Fred daarbij zeg!
Heel veel avonden hebben wij gespendeerd op het AVB oefenterrein. Elke steentje wisten we te vinden, maar het heeft er wel tot geleid dat we snel het AVB mochten halen. Helaas voor Simone niet in 1 keer maar Stacy daarentegen wel. Maar daarin moest Stacy ook weer een uitzondering zijn, ze leste namelijk altijd op de Suzuki maar kwam erachter dat de oefeningen makkelijker gingen op de Honda, dus voor het AVB begon, heeft zij alle oefeningen op de Honda geprobeerd en uiteindelijk tijdens het AVB hierop afgereden. En dat gezeur over de middenbok. Wat waren wij daar blij mee, niet dus! Motoren zijn voor kleine meisjes best zwaar dus om hem op de middenbok te krijgen kostte bloed zweet en tranen. Ja we hebben een nieuwe sport uitgevonden! Haha.
Echt motorrijden is niet slingeren, halve draaien maken, achtjes maken tot je erbij neer valt en al helemaal geen noodstop maken ( althans deze hopen wij nooit te hoeven maken). Dus wat waren wij blij toen het AVB binnen was. Eindelijk zouden wij echt motor mogen gaan rijden. Niet dat de kleine stukjes rondom Huizen niet leuk waren, maar ja de volle 3 uur alleen maar rijden heeft toch wel onze voorkeur. Helaas wel 3 keer wat flinke buien op onze kop gehad, maar dat kon de pret niet drukken. En dan begint de tijd te tikken en vraag je, je af wanneer je examen mag doen. Wij hadden ongeveer bedacht wanneer het zou mogen, maar wanneer je het weet gaat het wel erg snel.
Op de grote dag zouden Simone en Ik beide af mogen rijden. Stacy als eerste en gelijk daarna Simone. Op zich een goede volgorde want wanneer ze zouden gaan vergelijken zou het voor mij nadelig uitpakken als ik als laatste zou gaan. Dus ik vol zenuwen als eerste. Vragen als, hoe weet je of alle lichten het doen gingen mij redelijk goed af, maar hoe moet je ook alweer controleren of je achter licht het doet? Nou ik wist het niet meer! Nou wat dacht je van je voet op het rempedaal zetten…. Het begon dus al goed! Rondje gereden door Huizen, flinke uitzwaai gemaakt, en Fred telkens zeggen: “Kijk uit voor je uitzwaai” en wat doe ik, ik maak een gigantische uitzwaai! Ook ben ik stilgezet en is de examinator met mij komen praten. Toen brak het zweet bij mij ook wel uit. Maar niets aan de hand want het was maar een tip die hij mij gaf. Dus ik zo overdreven mogelijk kijken bij elke straat, want dat had hij gezegd! Nou bijna weer terug bij het CBR dacht ik, nou ik heb hem niet gehaald hoor, en helemaal bij het zien van mijn laatste uitzwaai vlak voor het CBR, kon ik hem wel vergeten. Hoofdschuddend kwam ik binnen gelopen. Simone kreeg nog meer zenuwen, maar binnen in het hokje stak ie zijn hand uit GEFELICITEERD! De tranen stromende over mijn wangen dit kon niet waar zijn. Maar toch het was echt waar, ik (Stacy) droomde niet.
En toen mocht Simone. Omdat Stacy al binnen was gekomen al nee schuddend dacht ik, ojee en nu moet ik nog. Maar hopen dat het bij mij wel goed gaat. Maar toen hoorde ik dat zij wel geslaagd was viel er een last van mijn schouders. Ik moest direct na haar dus hoefde ik niet zo heel lang te wachten, gelukkig. Het rijden ging erg goed en lekker ontspannend. Voor mijn gevoel maakte ik geen tot weinig fouten. Ik had dan ook mazzel dat de examinator ver achter mij reed. En ik dus niet het idee had dat er iemand achter mij reed. Toen ik terug reed naar het CBR dacht ik, dat het wel goed zat. Maar ja Fred zegt altijd, ook bij de laatste bocht kan je nog zakken, dus blijf goed opletten. En wat doe ik, zak ik bijna op de laatste bocht. Het was daar vrij druk en een vrouw seinde naar mij (dacht ik) en een andere auto van ga maar voor, dus wat deed ik, ik begon te rijden. Helaas voor mij begon die vrouw ook te rijden. En wat doe je dan? Tja daar zat ik ook mee. Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om een grote bocht voor die auto langs te maken. Het was wel heel gevaarlijk wat ik deed, dus ik begon te twijfelen, ben ik geslaagd of gezakt. Doordat ik voor de rest een goeie rit reed zonder fouten was ik GESLAAGD en doordat Fred een goed woordje voor mij gedaan heeft. Nogmaals bedankt daarvoor Fred.
En toen hadden bij beide op 10 juli ons rijbewijs. Dit alles was ons niet gelukt zonder Fred. Daarom willen wij hem erg bedanken voor het altijd blijven geloven in een goede afloop! Ook al werd het af en toe een beetje gek van de dingen die je in je oortje hoorde=)
Groeten………………….Alias Simone en Stacy (tweelingzussen 19 jaar)
Heel veel avonden hebben wij gespendeerd op het AVB oefenterrein. Elke steentje wisten we te vinden, maar het heeft er wel tot geleid dat we snel het AVB mochten halen. Helaas voor Simone niet in 1 keer maar Stacy daarentegen wel. Maar daarin moest Stacy ook weer een uitzondering zijn, ze leste namelijk altijd op de Suzuki maar kwam erachter dat de oefeningen makkelijker gingen op de Honda, dus voor het AVB begon, heeft zij alle oefeningen op de Honda geprobeerd en uiteindelijk tijdens het AVB hierop afgereden. En dat gezeur over de middenbok. Wat waren wij daar blij mee, niet dus! Motoren zijn voor kleine meisjes best zwaar dus om hem op de middenbok te krijgen kostte bloed zweet en tranen. Ja we hebben een nieuwe sport uitgevonden! Haha.
Echt motorrijden is niet slingeren, halve draaien maken, achtjes maken tot je erbij neer valt en al helemaal geen noodstop maken ( althans deze hopen wij nooit te hoeven maken). Dus wat waren wij blij toen het AVB binnen was. Eindelijk zouden wij echt motor mogen gaan rijden. Niet dat de kleine stukjes rondom Huizen niet leuk waren, maar ja de volle 3 uur alleen maar rijden heeft toch wel onze voorkeur. Helaas wel 3 keer wat flinke buien op onze kop gehad, maar dat kon de pret niet drukken. En dan begint de tijd te tikken en vraag je, je af wanneer je examen mag doen. Wij hadden ongeveer bedacht wanneer het zou mogen, maar wanneer je het weet gaat het wel erg snel.
Op de grote dag zouden Simone en Ik beide af mogen rijden. Stacy als eerste en gelijk daarna Simone. Op zich een goede volgorde want wanneer ze zouden gaan vergelijken zou het voor mij nadelig uitpakken als ik als laatste zou gaan. Dus ik vol zenuwen als eerste. Vragen als, hoe weet je of alle lichten het doen gingen mij redelijk goed af, maar hoe moet je ook alweer controleren of je achter licht het doet? Nou ik wist het niet meer! Nou wat dacht je van je voet op het rempedaal zetten…. Het begon dus al goed! Rondje gereden door Huizen, flinke uitzwaai gemaakt, en Fred telkens zeggen: “Kijk uit voor je uitzwaai” en wat doe ik, ik maak een gigantische uitzwaai! Ook ben ik stilgezet en is de examinator met mij komen praten. Toen brak het zweet bij mij ook wel uit. Maar niets aan de hand want het was maar een tip die hij mij gaf. Dus ik zo overdreven mogelijk kijken bij elke straat, want dat had hij gezegd! Nou bijna weer terug bij het CBR dacht ik, nou ik heb hem niet gehaald hoor, en helemaal bij het zien van mijn laatste uitzwaai vlak voor het CBR, kon ik hem wel vergeten. Hoofdschuddend kwam ik binnen gelopen. Simone kreeg nog meer zenuwen, maar binnen in het hokje stak ie zijn hand uit GEFELICITEERD! De tranen stromende over mijn wangen dit kon niet waar zijn. Maar toch het was echt waar, ik (Stacy) droomde niet.
En toen mocht Simone. Omdat Stacy al binnen was gekomen al nee schuddend dacht ik, ojee en nu moet ik nog. Maar hopen dat het bij mij wel goed gaat. Maar toen hoorde ik dat zij wel geslaagd was viel er een last van mijn schouders. Ik moest direct na haar dus hoefde ik niet zo heel lang te wachten, gelukkig. Het rijden ging erg goed en lekker ontspannend. Voor mijn gevoel maakte ik geen tot weinig fouten. Ik had dan ook mazzel dat de examinator ver achter mij reed. En ik dus niet het idee had dat er iemand achter mij reed. Toen ik terug reed naar het CBR dacht ik, dat het wel goed zat. Maar ja Fred zegt altijd, ook bij de laatste bocht kan je nog zakken, dus blijf goed opletten. En wat doe ik, zak ik bijna op de laatste bocht. Het was daar vrij druk en een vrouw seinde naar mij (dacht ik) en een andere auto van ga maar voor, dus wat deed ik, ik begon te rijden. Helaas voor mij begon die vrouw ook te rijden. En wat doe je dan? Tja daar zat ik ook mee. Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om een grote bocht voor die auto langs te maken. Het was wel heel gevaarlijk wat ik deed, dus ik begon te twijfelen, ben ik geslaagd of gezakt. Doordat ik voor de rest een goeie rit reed zonder fouten was ik GESLAAGD en doordat Fred een goed woordje voor mij gedaan heeft. Nogmaals bedankt daarvoor Fred.
En toen hadden bij beide op 10 juli ons rijbewijs. Dit alles was ons niet gelukt zonder Fred. Daarom willen wij hem erg bedanken voor het altijd blijven geloven in een goede afloop! Ook al werd het af en toe een beetje gek van de dingen die je in je oortje hoorde=)
Groeten………………….Alias Simone en Stacy (tweelingzussen 19 jaar)